İslâm tasavvufunda, dünyanın düzenini koruduklarına inanılan veli grupların­dan biridir. Sözcük anlamı, “bedel” ya da “bedel”in çoğuludur ve “bir şeyin karşı­lığı olan”, “bir şeyin yerini tutan” de­mektir. Abdalların, birbirlerinin yerine geçebildiklerine ya da aynı biçim ve gö­rünüşteki birini “bedel” olarak bıraka­rak istedikleri yere gidebilme gücüne sahip olduklarına inanılır. İşte “abdal” adı da bunu içermektedir. Abdalların sayılarının 40’a yakın olduğu ve Şam’da bulundukları inancı yaygındır.

Çeşitli hadislerde bildirildiğine göre, dünyanın düzeni abdallarla sağlanır. Tanrı’nın yardımını onlar sağlar, yağ­muru onlar yağdırır, düşmanlara karşı savaşta onlar yardım eder ve onların yardımlarıyla zafer kazanılır. Abdallar bu kata, ibadetleriyle değil, cömertlikle­ri, temiz kalpli oluşları, insanlara öğüt­lerde bulunmaları, haram yememeleri, kazaya rıza göstermeleri ve Müslüman-lar’a karşı şefkatli davranmaları sonucu erişmişlerdir.

Abdallarla ilgili hadislerin gerçekliği ko­nusunda birçok tartışma olmuş ve Sûfi mezhebi dışında bunların gerçekliğini kesin biçimde benimseyen olmamıştır.
12. yüzyılda “abdal” deyimi daha değişik bir anlamda kullanılmaya başlandı. Özellikle ülkemizde bu sözcük “derviş” anlamında kullanılırken, bazı yerlerde de “serseri ve dilenci derviş” olarak an­lam kazandı. İran’da da Kalenderîler bu adla anılırlardı. Anadolu’da, 14. ve 15. yüzyıllarda, “abdal” adı altında Batınî inançları taşıyan bazı derviş toplulukla­rı ortaya çıktı. Bunlara “Rum abdalları” dendi. Yine bu yüzyılda, Abdal Musa, Kaygusuz Abdal, Pîr Sultan Abdal gibi bazı şair dervişler kendileri için “abdal” unvanını kullandılar.<