İlk olarak 1857 yılında, Martinville’li Leon Scott adlı bir matbaa işçi­si, bir çeşit yapay kulak, fonotograf yardımıyla  sesleri kaydetmeyi ba­şardı. Bu, ortasına madenî bir uç tes­pit edilmiş, gerili bir zardan ibaret­ti. Zar, sesin etkisiyle titreştiği za­man, uç da bu hareketi izliyor ve du­man isiyle kaplanmış bir cam levha üzerine bu izi aktarıyordu. Ama, ay­nı sesi yeniden çıkartabilmek için, bu sesli kimlik kâğıdının gene kul­lanılması gerekiyordu.

gramofonun (veya fonografın) icadı

1877’ye doğru, Fransız Charles Cros ile Amerika’lı Edison aynı zamanda çözümü buldular: madeni ucun izini dövülgen bir maddeye oyarak gerçek bir ses yolunu oluşturacak bir çizgi sağladılar. Tersine bir işlemle, ma­denî uç yeniden bu yol üzerinde git­tiğinden titreşmeğe başlıyor, zarı da titreştirerek kaydedilen sesi meyda­na çıkartıyordu. Fonograf veya gra­mofon böyle icat edildi.

Kayıtlar önceleri balmumundan si­lindirlere yapılıyor ve ses izi bu silin­dire bir burgu gibi sarılıyordu. Son­ra daha kullanışlı olan düz plak sis­temi bulundu, bu plak üzerinde ses izi, kenardan ortaya doğru, sarmal bi­çimde oyuluyordu. Bu ilk plaklar sert balmumundandı ve 78 devirliydi.

pikap ve büyük plaklar (long play)

Ses kalitesi, pikap denen elektrikli plak çalma aygıtının yapılmasıyla çok geliştirildi.Artık iğne, bir zarı etki­leyecek yerde titreşimlerini pek zayıf bir elektrik akımına aktarıyordu. Bu titreşimler, önce akımı yükselten bir amplifikatöre, sonra da sese dönüş­türen bir hoparlöre geçer. Bu sistem zarı kaldırmakla iğne kolunu geniş ölçüde kısaltmış ve sesin aslına daha büyük bir benzerlik sağlamıştır.

1947’den itibaren ilk long play’ler (uzunçalar) yapılmağa başladı. Bunlar kullanılan malzeme nedeniyle da­ha kalitelidir: plak yapımında kulla­nılan ve polivinil asetoklorür deni­len oldukça esnek bu *plastik mad­denin tek sakıncası, çok çabuk etki-lenmesidir: bir tırnak sürtünmesiyle çizilebilir. Bu yüzden, plakları son de­rece dikkatli kullanmak ve iz üzerin­de yürüyen iğne ucunun aşınmamış olmasına dikkat etmek gerekir; neyse ki bu uç, pek sert maddeler olan sa­fir veya elmastan yapılır. Aynı zaman­da, pikap kolunun çok hafif olması gerekir; en geliştirilmiş pikaplarda (bunlara hifi denir [söyleyenin se­sine tam uygun anlamında İngilizce high fidelity sözcüklerinin kısalt­ması]) bu kol, onu daha da hafifleten karşıt ağırlıklarla dengelendirilmiş-tir.

Plaklar, çapları (17,25 veya 30 sm, bazen 40 sm), dönme hızları (dakika­da 78,45 veya 33 1/3 ya da 16 2/3 de­vir), yapım malzemesi (sert veya yu­muşak), orta delik çapı (73 mm veya 38,5 mm) ve iz genişliğiyle birbirin­den, ayrılır.

long play

Büyük çaplı ve dakikada 33 devirli olan bu plakların izleri dar olduğu için dinleme süresi uzundur: 78 devirli bir plağın her yüzü 5 dakika sürer; aynı çaptaki 33’iük bir plağın her yüzü 30 dakika çalar; 45 devirlik bir plak ise, 78 devirliğe eşit bir süre çalar ama ondan iki kat daha küçük ve on kat daha hafiftir.